ÇOCUĞUMA NEDEN ÖFKE DUYUYORUM?
Kırıcı ve kontrolden çıkmış bir öfke durumunda, kafanızdan geçenler genellikle yanlış bir takım inançlara dayanan düşüncelerdir. Durumu bir sürecin parçası olarak değil de varılmış ve en son nokta olarak değerlendiririz. Şu an ki sakin ruhsal durumumuzdan yararlanıp, öfke anında bir ebeveynin kapılabileceği olumsuz düşünceleri gözden geçirelim ve bunlara daha akılcı bir açıdan bakalım.
“Benim çocuğum yanlış davranamaz” Artık bunu kabul edin sizin çocuğunuz da yanlış davranır. Bütün çocuklar yanlış davranır. Yanlış davranış da bulunmayan çocuk... Bilmiyorum...-hayatımda hiç rastlamadım! Yanlış davranışlarla uğraşmak da ebeveynliğin en temel gereklerinden biridir. Diğer bir değişle çocuklar deneye yanıla öğrenirler- ve bu arada da hata yaparlar. Hiçbir çocuk kuralları bilerek doğmaz. Bu davranışları öğrenmekte bir süreçtir. Bu süreç boyunca, çocuklarımız ailenin, toplumun ve doğanın kurallarını denerler. Ebeveynler olarak bizim görevimiz de, çocuklarımızı bu süreç boyunca yönlendirmektir. Onlara doğruyu yanlışı öğreterek yetişkinliğe geçmelerini sağlamak ve her gelişim aşamasında bunun gereğini yapmaktır.
Aslında bizi öfkelendiren çocuğumuzun davranışı değildir. Biz kendimizi, çocuğumuzun davranışı hakkındaki düşüncelerimiz nedeniyle öfkelendiriyoruz. Bu görüşü belki bir yere asmak istersiniz.
Benim öfkeme neden olan çocuğumun yanlış davranışı değil. Öfkeme neden olan, onun yanlış davranışı ile ilgili düşüncem ve bu davranışa gösterdiğim tepkidir.
Çocuğunuzun yanlış bir davranışı karşısında, çok etkilenebilirsiniz. Ama unutmayın ki bütün çocuklar yanlış davranışlarda bulunurlar ve bütün ebeveynler bunlarla uğraşmak zorundadırlar.
Eğer çocuk gelişimi ile ilgili bilgilere sahip olursanız, çocuğunuzun bazı davranışlarını daha normal karşılayabilirsiniz. Eğer iki yaşındakilerin bağımsızlık mücadelesi içinde oldukları için zaman zaman öfke nöbetlerine tutulduklarını bilirseniz,sadece benim çocuğum çok arsız diye düşünmeyeceksiniz ve böyle bir durumla baş etmek çok daha kolay olacak.
Bir mağazanın ortasında, çocuğunuz bir öfke nöbetine tutulduğunda, sizi izleyen bir yabancı ile ilgili üç yorumda bulunabilirsiniz: Ya hiç çocuğu yoktur ve durumu anlamamıştır, ya çocuğu vardır ve sizi izleyerek durumu nasıl halledeceğinizi öğrenmeye çalışmaktadır ya da bu kişi “Bu sefer her kesin içinde kendini kaybeden çocuğuyla uğraşan kişi ben değilim!” diye düşünüyordur.
Benim çocuklarım yanlış davranışlarda bulunmaz düşüncesi çok yanlış bir inançtır.Bu inancınızın yerine daha gerçekçi ifadeler geçirmeniz öfkenizi kontrol etmeye yardımcı olacaktır.
*Bütün çocuklar yanlış davranışlarda bulunur.
*Benim çocuğum bu deneyim sonunda bir şeyler öğrenecek.
*Deneme yanılma sürecinde hata bölümü de vardır.
*Benim çocuğum çok normal. Bu tipik bir davranış .
*Bununla baş edebilirim.
*Bu da geçecek.
Bunlar gibi gerçekçi bazı düşünceleri bir kartın üzerine yazıp, cüzdanınıza yerleştirin ve yanlış inançlarınızı canlandırmaya başlarsanız, o zaman tekrar gözden geçirin.Bu yanlış gerçekçi olmayan düşünceler sadece öfkenizi artırır.
Onların yerine gerçekçi cümleleri geçirmek, çocuğunuzun yanlış bir davranışı karşısında tepki değil, sağlıklı bir davranış göstermenizi sağlayacaktır.
“Çocuğum Beni Çıldırtmak İçin Böyle Davranıyor ”
Çocuklar ebeveynlerini öfkeli görmekten nefret ederler. Öfkenizin sonuçlarına katlanmaktan hoşlanmazlar. Ama sürekli olarak sizin ilginiz (olumsuzda olsa) çekmeye çalışırlar ve oyunun kurallarını belirlemeye çalışırlar. Bu da sizin sabır ve hoşgörüm sınırlarınızı devamlı olarak zorlamak anlamına gelebilir. İlgiye ihtiyaç duyan bir çocuk,bilinçsizce de olsa bazı yanlış davranışların sizi, elinizdeki işi bırakıp, tüm ilginizi ona yöneltecek kadar öfkelendireceğini bilir.Sınırları zorlama ve kuralları belirleme konusunda çocuklar bizi sonuna kadar denemekte ve bizim fikrimizi değiştirmemizi sağlamaya çalışmaktadırlar.Yanlış davranışın nedeni bazen çok basit ve amaçsız olabilir:Çocuğunuz, sizin onu anlamanız için o kadar çok çaba göstermiş ve bu konuda o kadar duygusal olabilir ki, duyguları onun akılcı davranabilmesini engellemektedir.Bu nedenle asıl suçlu hayal kırıklığı olabilir.Bütün bunları aklınızda bulundurarak,çocuğunuzu anlamaya ve problemi saptayıp çözümünü bulmaya çalışın.
“Çocuğum Her Şeyi Gayet İyi Bilir”
Bu gerçekten doğrumu? Cevabınızın evet olmasına pek şaşırmayacağız.Çocuklar gerçekten kuralları ve ebeveynlerinin sınırlarını nereye kadar zorlayabileceklerini denemekte uzmandırlar.Genellikle çocuklar her şeyi gayet iyi bilirler, ama kuralların hala geçerli olup olmadığını veya bir şeyler koparıp koparamayacaklarını saptamaya çalışırlar.
Bu durum daha çok tutarlılık göstermeyen ebeveynlerin çocuklarında daha sık görülür.Bu çocuklar bazı kuralları zorladıkları zaman, bir şeyler koparabildiklerini saptamışlardır.Bu da onları tekrar tekrar denemeye iter.Kuralların tutarlı olarak uygulandığı ailelerde bile çocuklar o kuralların hala geçerli olup olmadığını veya her hangi bir nedenle değişip değişmediğini denemek isterler.O halde, evet, çocuklarımız kuralları ga-yet iyi bilirler,ama bu onlara her zaman uyacakları anlamına gelmez.Biz de hız sınırını biliriz, ama onlara her zaman uyar mısınız? Yetişkinler de, tıpkı çocuklar gibi, eğer geçerli nedenleri veya ondan kurtulma şansları varsa ya da sadece istemedikleri için,arada bir kuralları bozabilirler.
Buradan çıkaracağımız ders şudur:
Normal ve doğal bir çocukluk davranışı için kendinizi harab etmeyin.Bu davranışı sevmeyebilirsiniz,ama ona hakettiğin den daha çok zaman ve enerji harcamanıza da gerek yoktur.
“Çocuğum Böyle Davranıyor Çünkü Ben Kötü Bir Ebeveynim”
Genellikle annelerin böyle düşünmeye çok eğilimleri vardır.Bu çağda bile, anne olan kadınlara, ancak iyi olan annelerin çocuklarının daha iyi olacağı mesajı verilmektedir.Şu soruları cevaplayabilir misiniz?Evin dışında çalışan kadına ne denir?Çalışan anne, değil mi?Evin dışında çalışan baba ya ne denir? Meslek sahibi bir adam? Bir avukat, bir öğretmen? Anne, genellikle birincil ebeveyn kabul edilir ve baba çalışmıyor bile olsa çocukların davranışlarından anne sorumludur.Bu durum çalışan annenin hata yapma özgürlüğünü kısıtlamaktadır.
Eğer anneler ve babalar kendi değerlerini,çocuklarının davranışına göre saptamaya kalkarsa,yanlış davranışlar karşısında suçluluk duymaları çok kolaydır.Böyle düşünen ebeveynlerin ,çocuklarının söylediği ve yaptığı karşısında sağlıklı bir davranışta bulunmaları çok zordur.Bunu yapabilmeleri için her kesin farklı olduğu görüşünü benimsemelidirler. Çocukların da, kim olduklarını- ya da olmadıklarını anlamak için ihtiyaçları olan farklılık duygusunu geliştirmeleri zordur.Bu problem,çocukları ebeveynleri tarafından her istenilen şekle sokulabilen kilden bir hamura benzeten görüşte yansıtılmaktadır.Ne kadar saçma!
Çocuklar tohumlara benzerler.Bazıları elma,bazıları portakal ve bazıları da armut ağacıdır.Bazıları domates,bazıları da gül fidanlarına benzer.Ebeveynler bahçıvanlar gibidir.Taze fidanlara su verip, bakmaları gerekir.Genç bir fidanı ne zaman sopa ile destekleyeceğini veya bir kavanozun içine koyup koruyacağını bilir.
İyi bir ebeveyn, iyi bir bahçıvan gibi, bitkilerin daha sağlıklı, enerjik ve meyva dolu olmasına yardımcı olur.Ama bir ebeveyn de, bahçıvan gibi,bir elma ağacını,armuda veya domatesi güle dönüştüremez.
Çocuklar özgürdür.Onları yönlendirebilir,besleyebilir veya bir şeyler öğretebiliriz.Ama hiçbir zaman tümüyle sahip olamayız ve bunu da istemeyiz.Bazen bizi şaşırtan, üzen ve öfkelendiren şeyler yapabilirler.Olgun birer yetişkin olma süreci içinde de bizlerden farklıdırlar.
|
|
|
| |
|
|
| |
 |
|
ATAMIZI ÖZLEMLE ANIYORUZ |
|
|
|
|
Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
Ücretsiz kaydol
|
